வர்க்கம்

ஈட்டி தங்கி வேட்டையாடி
வீடு காத்து நாடும் காத்த வீர மறவர்
இருந்தனராம் முன்பு...
வீரம் மீசைக்கு பின் மறைந்தும், மறந்தும், மறித்தும்
ஆண்மையும் வாயின் நெருப்பில் பொசுங்கி போக
பொறுப்பும் பெண்ணின் கையில் கொடுத்து விட்டுசூம்பி போன வர்க்கம் ஏனோ
ஆண் என்ற வார்த்தையில் மட்டும் கம்பீரமாய்...

காலை தொடங்கி இரவு வரை
குடும்பம் மட்டும் நினைத்து
பேணி வளர்த்து, பொத்தி பொத்தி காத்து
குடும்ப விருட்சத்தின் ஆணி வேறாய்
பெண்கள்!
இன்று படி தாண்டியும் பத்தினிகள் ஆக
படிப்பும், வேலையும், குடும்பமும் கயிர் போல் திரிந்து நிற்க
நிலை தப்பி விழாமல்
தினமும் கம்பியில் பயணம்...

வீட்டில் அடுப்பெரிக்க பிறந்த பிள்ளைக்கு
பாலூட்ட இயலா அவலம்
ஏனோ
எரியும் நெஞ்சு அணையாது
அந்த மார்பின் பால் கசிவில்...
சமுதாயத்தின் அடையாளத்திற்கு
தாலி மிக முக்கியம்தான்
சுமக்க போவது என்னவோ பெண்தான்
கல்யாண சந்தை பேரம் பேசி
மார் தட்டி விலை போவதோ ஆண்...
ஏனோ சபையில்
தலை நிமிர்ந்து ஆணும்...
தலை குனிந்து பெண்ணும்...

வேசி...

உதட்டில் சாயம்...
கண்ணில் மை...
வாயில் வெற்றிலை...
அலட்சிய பார்வை...
மதமதத்த தேகம்...
இடுப்பில் மடிப்பு...
உதட்டோரம் ஒரு சுழித்த சிரிப்பு...
மார்பு சேலை சரி செய்ய கூட தோன்றாத பெண்மை...
பார்ப்போர் திரும்பி பார்க்க வைக்கும் தோற்றம்...
பெண்களிடம் பொதுவாய் உள்ள எல்லை கோடுகள்
காணாமல் எங்கோ போய்விட்ட நிலை...
கிறக்கமாய் அருகில் ஆண்களிடம் கூட காட்டமாய் ஒரு பேரம்...
விலை படியுமோ படியதோ என்ற கேள்வி குறி
பெண்கள் ஒதுங்கி நின்று கண்ணால் அவளை சுட்டெரிக்க...
யாருக்கு தெரியும் அவள் கதை
என்னவென்று
நோயான தாய் தந்தையோ இல்லை
குடிகார கணவனோ இல்லை
பசியோடு பிள்ளைகளோ...
பண்டமாற்று முறையில் கை மாறும்
இவள் பெண்மை
மறுத்தும் மறித்தும் தான் போய் இருக்குமோ?
ஆனால்
கண்ணோரம் தொக்கி தான் நின்றது
ஒரு சோகம்
இன்னொரு இருட்டை தேடி...

Moments of Madness!!!

I had a weird experience last night, when I was in the casualty. At around 2, there was a lot of commotion in the reception at my hospital. There is a Police station in front of my hospital. The Hall was full of Police officials and lots and lots of noise. In the midst of this uniform crowd, there was a guy with an unconscious girl in his hand.

My initial thought was that the Police have confiscated this couple who were trying to commit suicide and later thought that may be its a couple quarrel. Anyways, I got down to business and started examining the girl. After I was sure that she was Ok, I started talking to her, I understood that she is married for the past 14 years to a drunkard and has 3 kids and then fell in love with this guy who was working with her and just eloped with him. She was in so much of turmoil. She said that all her life she was not loved at all and she adores her kids but when she found a person who cared for her and loved here the way she wanted, She just couldn’t think of anything sane.

Now, this is a tricky issue. I am no one to judge her action, because it is her life and she has all the right to do whatever she wants to do with her. But Trust me, In every relationship, whether it is a husband or a wife, there are moments when we feel like running away somewhere with or without someone. Most of the relationships are so pathetic. We call a marriage a huge success by the numeric value attached to it. If they are married for so many years together, it is success. I am pretty sure, in most of the long term marriages; there are less than 10 sentences between the couples in a day.

But being bound to each other by mere chains like society, creed, clan, family name, status instead of love or faith or trust is not the meaning of a successful relationship. With each passing moments, the suffocation and the wrath just keeps on mounting and all the time, we are swearing in our heart of hearts at the person whom we once liked or loved. The relationship is so dead and no matter where you turn, its like you stand in a maze and keep trying to find a way out in the dark.

Honestly, Is so much hurt, pain and tears necessary? I don’t know but it’s surely not worth our one and only life.

Am I safe ? No easy Answer...

I read a very impressive article and here are the tidbits… I guess it might sound as if it’s overrated… But the problem still prevails. It’s about Violence against women. This means violence which can range from Unwanted Stares and comments to Touching, Pushing, Groping to Rape and Murder.

The reality is that crimes against women occur and have been occurring. It has not stopped just because there is more money, more education, more urbanization, more globalization or more liberalization. The difference is that more of them are being noticed and reported.

Safety for women is an unfulfilled wish most of the time, depending on how you define it. If by “Safe” you mean that a women should be able to walk on street, travel or a train or bus, go shopping, go to cinema, go to restaurant, go to pub, go to college or school, go to an office, drive a car or scooter, work in a factory, work in a field, play any sport – in other words do what any human being would wish to do – without being pushed, hit, abused, attacked. Then all Indian women are unsafe. Millions of women are not safe even within their homes.

When such assaults occur, it is easy to shrug our shoulder to say our men will never do that kind of stuff. It’s the guys from that place or who speak this language etc, etc. How does the origin of a man, his religion, the color of skin, level of education, where he works and whether he words, his caste or his nationality matter when it comes to the question of sexual assaults? Are such crimes committed only by the poor, the lower caste, the unemployed or the uneducated? Unfortunately the answer is no. It happens in all level. The degree might vary but the basic attitude is the same.

The real solution for this sick ongoing problem is that we must grapple with when such incidents occur has a name, it is “Patriarchy”. It includes that inability of men to accept that women have rights, that they are human beings, that they should be left alone, that they have the right to occupy space in a public arena.

Time and again, Deep seated Patriarchal attitudes are laid bare when an assault on women is reported. The time worn arguments about the way women should dress in public are doled out. Women will be safe if they stay away from certain places, we are told. Women must not go out in the middle of crowds of men, we are advised. Men will be men, so women must be careful, we are warned.

The basic attitude that still prevails irrespective of caste, class or creed, can be summed as follows. Men know, Women don’t; Men must teach, Women must learn; Men can behave as they like, Women must conform. Need to say more? The exceptions do not make the rule, as we have seen time and again.

How do we change these patriarchal values? There are no easy answers. Women all over the world have been struggling to do just this.

நீ!!!

என்னுள் நீ வந்த பின்...
ஏனோ மனமும், மொழியும் பிழன்று நான்...
கேள்வி குறிகள் என் பசியாற்ற
உதட்டோர சிரிப்பு ஜீவன் குளிப்பாட்ட
கண் திருடும் கணங்கள் நம் உயிர் காக்க...
கனவு திரளில் உன் முகம், என் உறக்கம் விழுங்கி...

என்னுள் புகுந்து, என்னை பெயர்ந்து
இதோ பறக்கிறேன், மிதக்கிறேன், சிலிர்க்கிறேன்
அழுகிறேன், சிரிக்கிறேன்
ஏனோ சிரிக்கும் போதும் கண்ணில் நீர்...
எப்போதும் நீ இருப்போயோ என் அருகில்?
கஷ்டம் தான்...

இலக்குகள் தேடும் இந்த கண்ணாமூச்சி ஆட்டத்தில்
கட்டாயம் பிரிவோம் நாளை...
அது உண்மை தான்...
ஆனால் வாழ்வில் ஒரு முறை
நான் உயிர் வாழ்ந்த புண்ணியம் உனக்கு தான்...
நாளைய நாட்கள் இறந்தாலும்
இந்த வினாடியின் உயிர் துடிப்பு
என்னுள் நீயாக...
என்றென்றும்!!!

வாசம்

எப்போதோ கண்டு எனக்கு
பிடித்து தான் இருந்தது ரொம்பவே!
உன் வாசம்...
கோவில் திருநீறும், ஈர மண்ணின் வாசமும் கலந்தது போல!!!
பக்கம் நீ செல்லும் போது சுவாசம் முழுக்க இழுத்து...
மெதுவாய் பின்னே அசைபோடும் நினைவுகள்!!!

இரவில் படுத்து,
இருட்டில் உன் வாசம் நினைக்க
கண் முன் வரும் உன் கண்கள்...
நாட்கள் தேய தேய...
அருகில் இருந்தும் வெகு தொலைவில் நீயும் நானும்...

தேயும் இந்த கணமும்
எதிர்பார்த்து காத்து கொண்டே இருக்கிறேன்!
தொலைந்த எனக்கு பிடித்த
உன் முகமும் வாசமும் உணர...

கண் எதிரே தான் நீ!!!
என்னால் தான் காண முடியவில்லை
உன் முகத்தையும், வாசத்தையும்
ஏனோ?

பிழைகள்!!!

என் கடந்த கால சுவட்டில்
திருப்பிய பக்கம் எல்லாம் எழுத்து பிழைகள்!
பிழைகளை இப்போது காணும் நேரம்
நானா செய்தேன் என்று தோணும்...
ஆனால் மறந்தே போயிற்று
பிழைகளின் மூலம் மனம் நிஜம் காணும் நிதர்சனம்!!!
தீ சுடும் என்று படித்தேன்; சொன்னார்கள்;
ஆனால் கையை சுட்டு புண்ணாக்கிய இந்த நொடி
ஏனோ அந்த பாரதியின் நினைவு!
தீக்குள் விரல் வைத்து தீண்டிய
சுகம் உணர்ந்தவன் அன்றோ அவன்!
எனக்குள் மட்டும் ஏனோ வலி...
பரவாயில்லை!
பரிணாம வளர்ச்சியில் இன்னும் நான்...
சீக்கிரம் எனக்கும் கிடைக்கும்
என் சிறகுகளும் ஒரு கூடும்!
அது வரை மனது எண்ணி கொண்டே தான் இருக்கிறது
இன்னும் எத்தனை பிழைகள் என்று!!!

என்னுள் என் வேர்!!!

வேர்
எல்லாரிலும் உண்டு!
சில வேர் நுட்பமாக
சில வேர் தடித்து
சில கறுத்தும் காய்ந்தும்
மிக சில இன்னும் பச்சை விடாது
இப்படி பலப்பல...

என்னுள் ஓடும் வேரின் தன்மை
இன்னும் புலப்படவில்லை!
பித்து போல இன்னும் மண்ணை
தோண்டி கொண்டே இருக்கிறேன்...
இரவும் பகலும்
ஒவ்வொரு நொடியும்
தோண்ட தோண்ட ஏனோ
ரத்தமும் கழிவும் கை முழுக்க...

ஆனால்!
என் தேடல் இன்னும் நிற்காது
என் ஆழம் நோக்கி!

ஒரு விநாடி பறித்து இளைப்பாறுகிறேன்!
கையின் நகங்கள் ஓடிந்தும் பெயர்ந்தும்...
காயங்களுடன் விரல் நுனி இதய துடிப்புடன்!
ஒரு வேளைநான் வேரற்ற ஜாதியோ?
விண்ணில் மிதக்கும் விண் கல் போல...

என்னுள் நானே கேட்கிறேன்
எப்போது தொலைந்தது என் வேர்?
இல்லையே
முன்பு கண்டு இருக்கிறேன்
இதே இடத்தில்
எப்போது தொலைந்ததோ தெரியவில்லை?

பசிக்க வேறு செய்கிறது!
கை உடம்பு முழுக்க என் தவறின் கழிவுகள்!!!
எப்போது வேர் கண்டு பிடித்து
எப்போது சுத்தமாகி
எப்போது என் பசியாற?
வேரின் நுனி வரை தேடுவேனோ
அல்லது
வேர் ஒன்று உண்டு என்னுள் என்று
கண்ட நேரம் அமைதி ஆகுமோ
சுற்றி சுற்றி அலையும்
என் பித்து இதயம்...

தவம்!!!

எத்தனையோ விதம் உண்டாம் தவத்தில்
எல்லாம் கடவுளை சேர வழிகள்.
என் மகனாய் பிறந்த என் தெய்வமே!!!
அது எல்லாம் நான் அறியவில்லை,
கடவுளை அடைவேனோ,
அதுவும் தெரியவில்லை!!!

ஆனால்,
நான் இதயம் கீறி கண்ணில் உதிரம் வழிய
உன்னை பார்க்க என்னை கட்டி பிடித்து
உன் கண்ணும் கலங்க
உன் பிஞ்சு குரலில்
எனக்கு ஆறுதல் சொல்லும்
என் செல்லமே!
இனி நூறு நூறு ஜென்மமும் நீ வேணுமடா எனக்கு...
உன் பால் வாசத்தில் மெய் சிலிர்த்து பரவசமாகும்
எஞ்சி உள்ள என் ஜீவன்...
உன்னால்...
உன்னால் மட்டும்...

பயத்தில் நெஞ்சு படபடக்க,
அடுத்து செய்வதறியாது மருண்டு
சுற்றும் இருள் சூழ கலங்கும் போதும்
உன் பட்டு கையின் ஸ்பரிசத்தில்
தைரிய அமுதம் தரும் என் உயிரே...
உனக்காக ஒரு கோடி முறை இறக்க நான் தயார்!
இறந்தும் எழுவேன்...
உன்னால்...
உனக்காக மட்டும்...

எத்தனை போர் முனையில் நின்றாலும்
எத்தனை முறை தோற்றாலும்
எல்லாம் இழந்து நின்றாலும்
நெஞ்சில் இன்னும் வாழ வேட்கை மிச்சம்!
உன்னால்...
உனக்காக எப்போதும்...

என் துயரோ, தனிமையோ, பயங்களோ,
கேள்வி குறிகளோ, கண்ணீரோ, தொய்வுகளோ,
உன்னை தாக்காது என் மகவே!
உன்னை சுற்றி கேடயமாக என்றும் நானே...
என்னால் சொல்ல முடியாது போகலாம்
ஆனால்
என் மகனே!
இந்த நொடியும், இனி ஜனிக்கும் ஒவ்வொரு நொடியும்
என் மூச்சு காற்று
உன்னால்...
உனக்காக மட்டும்...

READ, READ AND READ MORE!!!

I always loved to read the special editions that comes with the newspaper. I was always intrigued by the things that were hidden behind those mystical words, which you imbibe and get imprinted with and finally when you leave the paper down, something gets changed inside you. It might not be a drastic one but a subtle change that only you can feel... As all our elders said, " You learn and change till you die". How very true!

I started enjoying language because of my father. He made me understand that with each word there is a picture painted in your brain and the beauty of it is, It is your own world....It is a fantasy like this Robin Williams movie " What dreams may come". We used to get Indian express at my school time and on Sundays, I have watched my Dad getting immersed into that paper. I always used to wonder why.

My dad used to read everything at such depth and the way he used to correlate and understand and explain... Man, I might have to live so many more lives and still I don't think I would be able to reach half of his mental ability. He used to love crosswords, scrabbles and anagrams... All sort of word games. I started sitting with him and when I didn't understand, I used to have a dictionary and go through the words. It became an obsession later on, coz I wanted to know more words.

I used to get lost in words like "thither", "Abstruse", "Calumny", "Gallivant" etc., etc. I used to enjoy grammar, not on an exam level, But in a different way. I loved the way they say,"Flock of birds, School of fishes, Pride of lion, Murder of crows, Parliament of owls" etc. Cool isn't it!

This Sunday after a long time, I had some time to read a few articles in Hindu. I really loved the article Invisible women by Kalpana sharma about her documentary movie" Lakshmi and me" and an essay about " The craft of difficult writing and one more article called " A chance to dream" about an NGO called Sathi which helps street kids and so on and so forth.

So it was a good session. I would just ask all you guys to keep reading or at least start reading now, Guys!!!